«Εξ αποστάσεως» Απολογισμός
Αυτές τις μέρες, βδομάδες της τηλεκπαίδευσης κρατήσαμε τα παιδιά. Τα κρατήσαμε στις «τάξεις» κι ας ήταν το υπνοδωμάτιο του καθενός. Τα κρατήσαμε στα «γράμματα», στη μελέτη, στην καλώς εννοούμενη ρουτίνα. Πολλές φορές αισθανόμουν πως ΕΠΡΕΠΕ να κρατήσω τα παιδιά εκεί, στο μάθημα και τις εργασίες για να μη σκέφτονται…να μη σκέφτονται τι χάνουν, να μη στενοχωριούνται για τους φίλους τους που δεν βλέπουν, να μη συνειδητοποιήσουν την αδικία που συμβαίνει εις βάρος τους, να μην αποκαρδιωθούν.
Και οι μέρες περνούσαν και το καινούργιο κοσκινάκι πάλιωσε και ήμασταν ακόμη εκεί. Και προσπαθούσαμε το συνωμοτικό, το δικό μας κλίμα, αυτό που είχαμε προλάβει να δημιουργήσουμε κομματάκι κομματακι του ίδιου παζλ, να το μεταφέρουμε στην ηλεκτρονική τάξη, να το αναβιώσουμε έστω και σε κάποιο βαθμό. Κι ας ήταν δίπλα η μαμά-άγρυπνος φρουρός, κι ας έκανε μάθημα παραδίπλα ο αδερφός από άλλη οθόνη με άλλη καθηγήτρια, κι ας έδιναν κι έπαιρναν τα «Μ´ ακούτε» και τα «Συγγνώμη, με πέταξε έξω». Άντε να κάνεις ένα αστείο όταν «Κυρία, κολλάτε φουλ».
Κι ήταν κι εκείνα τα παιδιά που δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Βρήκαν ευκαιρία μάλλον να «την κάνουν». Και ήταν και τ’ άλλα που «έμπαιναν στην τάξη» κι όταν έπειτα από λίγο τα αναζητούσες ήταν άφαντα. Ε, και στη φυσική τάξη, θα μου πεις, αλλού «ταξίδευαν» όταν εσύ μιλούσες. Τώρα απλώς έγινε πράξη. Ναι, αλλά ήταν κι εκείνο το παιδί που το ‘βλεπες στην τάξη ότι θέλει και προσπαθεί και τώρα μ´ αυτή την τηλε-κατάσταση το´χασε τελείως το «παιχνίδι». Κι ήταν και τ´ άλλο το παιδί με τα προβλήματα που προσπαθούσες να το βάλεις σε μια σειρά και μπορεί στο τέλος νά ‘μπαινε -πού ξέρεις- που πάει κι αυτός, εξαφανισμένος με «τεχνικά προβλήματα» να παίζει βίντεογκέημς. Και ήταν και κείνο το κοριτσάκι με τα τόσα ζητήματα απ´ το σπίτι που όμως ερχόταν σχολείο, ήταν μέλος της σχολικής κοινότητας. Και τάμπλετ που πήρε, τι να το κάνει, δεν έχει ίντερνετ στο σπίτι. Και ίντερνετ να έβρισκε, ποιος θα τη βοηθούσε να συνδεθεί;
Και από τη μία η υπερπροσπάθεια του εκπαιδευτικού με τις ευφάνταστες τεχνικές -για να μη βαρεθούν- και με το συνεχές «πάρε-δώσε» εργασιών -γιατί δεν μπορεί να τους εξετάσει (μη γελιόμαστε) και πρέπει να εξασφαλίσει ότι κάτι τελοσπάντων διαβάζουν- και να απαντάει στα μέηλ του και στις 11.00 και στις 12.00 το βράδυ και πάλι στις 8.00 το πρωί να συλλέγει τις τελευταίες βραδινές εργασίες. Και ο θαυμασμός για τους μικρούς ανθρώπους που προσαρμόστηκαν τόσο καλά και πριν με τη μάσκα και τώρα πάλι, που τους έχουμε τρελάνει στην τηλε-εργασία και χαρά, δεν παραπονιούνται. Κάπου κάπου νομίζω πως δεν παραπονιούνται γιατί εκτιμούν την προσπάθεια των εκπαιδευτικών τους και τους συγχωρούν. Και κάπου κάπου νιώθω ότι μας νοιάζονται κι αυτά. Είναι στο «Εσείς κυρία;» Όταν τους ρωτάμε πώς περνούν, αν είναι χαρούμενα. Κι αυτή τη φορά δεν είναι για να χάσουν μάθημα.
Και από την άλλη είναι η ματαίωση του εκπαιδευτικού για την ουσιαστική επαφή που χάθηκε εκεί ακριβώς που υπήρχε ανάγκη, αλλά κυρίως γι’ αυτά τα παιδιά που δυστυχώς χάσαμε λόγω «απόστασης». Και μόνο γι’ αυτά τα παιδιά έπρεπε οι φυσικές τάξεις να παραμείνουν ανοιχτές.
Τι θα κρατήσω από τα τηλεμαθήματα; Σίγουρα τα ευτράπελα, τις γάτες και τα μικρά αδέρφια των μαθητών μου «λαθρεπιβάτες» πίσω από τις κλειστές κάμερες που άνοιξαν, τις απρόσμενες συνδέσεις από τη μακρινή Ιταλία και το κοντινό to go cafe. Την ηλεκτρονική εφαρμογή του «ν´ ανοίξει η γη να με καταπιεί» ή -όπως από εδώ και πέρα θα λένε στο χωριό μου “leave meeting” για τον μαθητή που είχε έρθει η σειρά του ν´ απαντήσει και -ω τι ατυχία- «κόπηκε η σύνδεση κυρία…»
Αλλά πάνω απ’ όλα κρατάω τη ζωντάνια των παιδιών που μου έδινε κι εμένα ενέργεια και κίνητρο να συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο. Η αισιόδοξη ματιά τους, το μισογεμάτο ποτήρι τους, τα γέλια, τα αστεία, η φρεσκάδα τους. Η παρεμβολή της οθόνης δεν κατάφερε να μας αποξενώσει. Σ´ αυτή τη φάση παλεύουμε όλοι μαζί, είμαστε όλοι στην ίδια ομάδα, στην ίδια καταιγίδα. Αν χάσει ένας, χάσαμε όλοι.
Καλή αντάμωση στις τάξεις!
Μαίρη Μαρκογιαννάκη
Eιδική παιδαγωγός και σύμβουλος ψυχικής υγείας
