HomeΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το θαύμα των Χριστουγέννων το 1914!

Το θαύμα των Χριστουγέννων το 1914!

Τα Χριστούγεννα του 1914, στην Γαλλία, Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες, σταμάτησαν τον πόλεμο και είχαν την ευκαιρία να βιώσουν το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Αντάλλαξαν δώρα, τραγούδησαν, έπαιξαν ποδόσφαιρο! Δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα, η ωραιότερη ιστορία του κόσμου!

H ωραιότερη (χριστουγεννιάτικη) ιστορία του κόσμου !

«Χριστούγεννα 1914 Αγαπητή αδερφή Τζανέτ,
Είναι 2 το πρωί και οι περισσότεροι άντρες κοιμούνται στα αναχώματα, εγώ όμως ακόμα δεν έχω κοιμηθεί γιατί ήθελα να σου γράψω για την υπέροχη παραμονή Χριστουγέννων. Είναι αλήθεια πως αυτό που έγινε είναι σαν παραμύθι και αν δεν το είχα ζήσει εγώ ο ίδιος, δεν θα το πίστευα. Φαντάσου, την ώρα που εσύ τραγουδούσες τα κάλαντα με την οικογένεια σου μπροστά στην φωτιά, στο Λονδίνο, έκανα το ίδιο με τους εχθρούς στο πεδίο της μάχης στη Γαλλία!
Όπως σου έγραψα και νωρίτερα, είχαμε κάποιες σοβαρές μάχες τελευταία. Οι πρώτες μάχες του πολέμου άφησαν τόσους νεκρούς και στις δύο πλευρές που αναγκαστήκαμε να οπισθοχωρήσουμε μέχρι να έρθουν αντικαταστάτες. Οι περισσότεροι μείναμε στα χαρακώματα και περιμέναμε.
Αλλά η αναμονή ήταν τραγική. Γνωρίζαμε πως ανά πάσα ώρα και στιγμή, μια βόμβα από το πυροβολικό μπορούσε να εκραγεί μπροστά μας και να σκοτώσει αρκετούς άντρες. Το πρωί δεν τολμούσαμε να σηκώσουμε κεφάλι καθώς φοβόμασταν μήπως μας σκοτώσουν οι ελεύθεροι σκοπευτές του εχθρού.

1

Η βροχή, έπεφτε σχεδόν καθημερινά. Φυσικά μαζεύονταν στο δικό μας χαράκωμα και έπρεπε να το βγάλουμε με τηγάνια και κατσαρόλες. Η βροχή έκανε το χώμα λάσπη, περίπου 30 εκατοστά. Πετάγεται παντού και κολλάει τα πάντα και συνεχώς τραβάει τις μπότες μας. Ένας νεοσύλλεκτος κόλλησε με τα χέρια και τα πόδια.

 

Παράλληλα με όλα αυτά δεν μπορούσαμε να μην έχουμε περιέργεια τι κάνουν οι Γερμανοί στρατιώτες απέναντι μας. Αντιμετωπίζαμε τους ίδιους κινδύνους και είμαστε κολλημένοι στην ίδια λάσπη. Το πρώτο χαράκωμά τους ήταν 45 μέτρα μακριά. Ανάμεσα σε εμάς και αυτούς στη «No mans land», τη γη που δεν πατάει κανένας άνθρωπος, υπήρχε αγκαθωτό σύρμα, ωστόσο ήμασταν τόσο κοντά που ακούγαμε τις φωνές τους.
Φυσικά τους μισούσαμε γιατί είχαν σκοτώσει τους φίλους μας. Άλλες φορές κάναμε πλάκα γι΄αυτούς και νιώθαμε ότι έχουμε κάτι κοινό. Τώρα έμοιαζε πως ένιωθαν το ίδιο.

christmas1914 181224 184108

Μόλις χθες το πρωί, την παραμονή των Χριστουγέννων, έκανε το πρώτο καλό κρύο. Έτσι όπως ήμασταν παγωμένοι το καλωσορίσαμε επειδή θα πάγωνε η λάσπη. Όλα ήταν λευκά με πάγο την ώρα που έβγαινε ένας λαμπρός ήλιος. Τέλειος Χριστουγεννιάτικος καιρός.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, υπήρχαν λίγοι πυροβολισμοί και από τις δύο πλευρές. Και καθώς έπεφτε το σκοτάδι οι πυροβολισμοί σταμάτησαν τελείως. Η πρώτη στιγμή ησυχίας εδώ και μήνες. Ελπίζαμε πως θα κάναμε ήρεμες γιορτές αλλά δεν το πιστεύαμε. Μας είχαν πει ότι ίσως οι Γερμανοί μας επιτεθούν για να μας πιάσουν στον ύπνο. Πήγαμε μέσα να ξεκουραστώ και ξάπλωσα στο παλτό μου. Πρέπει να αποκοιμήθηκα.

Ξαφνικά ο φίλος μου ο Τζον, με ταρακούνησε και μου είπε: «Έλα να δεις. Έλα να δεις τι κάνουν οι Γερμανοί. Άρπαξα το όπλο μου, βγήκα έξω και έχωσα το κεφάλι μου ανάμεσα στους σάκους με τα χώματα.
Δεν περίμενα να δω τόσο παράξενο και όμορφο θέαμα. Μια σειρά από λαμπάκια που έλαμπαν κατά μήκος της γερμανικής γραμμής όσο μπορούσε να δει το μάτι του.
Τι είναι; Ρώτησα τον Τζον που μου είπε: «Χριστουγεννιάτικα δέντρα»!
Αυτό ήταν. Οι Γερμανοί είχαν τοποθετήσει Χριστουγεννιάτικα δέντρα και είχαν ανάψει κεριά.
Τότε ακούσαμε φωνές να τραγουδούν στα Γερμανικά

Stille nacht, heilige nacht . . .
Μπορεί αυτά τα κάλαντα να μην είναι γνωστά σε μας στην Βρετανία, αλλά ο Τζον που ήεξερ μου μετέφρασε: «Άγια νύχτα». Ποτέ δεν είχαν ακουστεί ωραιότερα, ή με μεγαλύτερο νόημα απ ότι εκείνη την καθαρή νύχτα.
Όταν τα τραγούδια τελείωσαν οι δικοί μας άντρες χειροκρότησαν. Ναι, οι  Βρετανοί χειροκρότησαν τους Γερμανούς. Τότε ένας δικός μας ξεκίνησε να τραγουδά και όλοι τον ακολουθήσαμε.
Δεν ήμασταν τόσο καλοί όσο οι Γερμανοί που είχαν και φυσαρμόνικα. Αλλά μας απάντησαν με ένα χειροκρότημα και έπειτα ξεκίνησαν αυτοί να τραγουδούν.

O Tannenbaum, o Tannenbaum . . .(Ω έλατο Ω έλατο)
Μετά εμείς.
Αλλά αυτή τη φορά τραγούδησαν μαζί μας στα Λατινικά.
Adeste fideles . . .

Γερμανοί και Βρετανοί τραγουδούσαν μαζί στη No Man’s Land! Νόμιζα πως δεν μπορούσε να γίνει καλύτερο. Αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν ακόμη καλύτερο.
«Άγγλοι ελάτε» ακούσαμε έναν να λέει. «Αν δεν ρίξετε δεν θα ρίξουμε».
Κοιταχτήκαμε με απορία. Τότε ένας από εμάς είπε «Ελάτε εσείς».
Προς έκπληξή μας είδαμε δύο φιγούρες να βγαίνουν από το χαράκωμα να περνούν πάνω από τα αγκαθωτά σύρματα και να περπατούν στην ζώνη που δεν πάταγε κανείς. «Στείλτε ένα αξιωματικό» φώναξε.

Είδα έναν από τους άντρες μας να σηκώνει το τουφέκι του και να τους σημαδεύει. Ο αξιωματικός μας φώναξε να κατεβάσουμε τα όπλα. Βγήκε και συνάντησε τους Γερμανούς στα μισά. Τους ακούσαμε να συζητούν και μερικά λεπτά αργότερα τον είδαμε να επιστρέφει με ένα Γερμανικό πούρο στο στόμα!

«Συμφωνήσαμε να μην υπάρχει κανένας πυροβολισμός μέχρι αύριο τα μεσάνυχτα», μας ανακοίνωσε. Αλλά οι σκοποί να παραμείνουν στις θέσεις τους και να έχετε το νου σας.

Βγαίναμε σιγά σιγά και ξαφνικά επάνω στην απαγορευμένη περιοχή υπήρχαν πάνω από 100 φαντάροι και αξιωματικοί που αντάλλαζαν χειραψίες, ενώ ώρες νωρίτερα προσπαθούσαν ο ένας να σκοτώσουν τον άλλο.
Ανάψαμε φωτιά και καθίσαμε γύρω από αυτή. Οι Βρετανοί στα χακί και οι Γερμανοί στα Γκρι. Ήτα σαφώς καλύτερα ντυμένοι με στολές για τις γιορτές.

Λίγοι από εμάς ήξεραν γερμανικά αλλά οι περισσότεροι Γερμανοί ήξεραν Αγγλικά. Τους ρώτησα πως γίνεται αυτό. Μου απάντησε πως οι περισσότεροι δουλεύαμε στην Αγγλία. «Πριν τον πόλεμο δούλευα σε ξενοδοχείο. Ίσως σου έχω σερβίρει». «Ίσως» απάντησα και γελάσαμε.

Μου είπε πως είχε κοπέλα στο Λονδίνο και πως ο πόλεμος διέκοψε τα πλάνα τους για ν παντρευτούν. Μην ανησυχείς, του είπα. Θα σας έχουμε κερδίσει μέχρι το Πάσχα και τότε θα έρθεις και θα την παντρευτείς.
Γέλασε και με ρώτησε αν μπορούσε να μου δώσει μια κάρτα να την στείλω και του το υποσχέθηκα.

Ένας ακόμη Γερμανός είχε δουλέψει στο σταθμό Βικτόρια. Μου έδειξε φωτογραφία της οικογένειας του στο Μόναχο. Είχε μια πανέμορφη αδερφή  κα του είπα πως θέλω να την γνωρίσω και μου έδωσε την διεύθυνση του.
Ακόμη και αυτοί που δεν μπορούσαν να μιλήσουν αντάλλαζαν δώρα. Τα τσιγάρα μας για τα δικά τους, το τσάι μας για τον καφέ τους. Κουμπιά, σήματα από τις στολές μας. Αντάλλαξα τον σουγιά μου με μια δερμάτινη ζώνη που θα σου την δείξω όταν επιστρέψω.

Ανταλλάξαμε και εφημερίδες. Γέλασαν με τις δικές μας και εμείς με τις δικές τους. Μας διαβεβαίωσαν πως η Γαλλία ήταν τελειωμένη και πως η Ρωσία είχε σχεδόν ηττηθεί. Τους είπαμε πως αυτά είναι ανοησίες και καταλήξαμε πως ο καθένας θα πίστευε την δική του πλευρά.
Σαφώς τους λένε ψέματα. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο αλήθεια λένε και οι δικές μας. Δεν είναι οι άγριοι βάρβαροι που έχουμε διαβάσει. Είναι άνθρωποι με σπίτια, οικογένειας, ελπίδες, φόβους και αρχές, ναι αγαπάνε την πατρίδα τους. Όπως εμείς. Γιατί μας κάνουν να πιστεύουμε το αντίθετο;

Καθώς νύχτωνε περισσότερο είπαμε μερικά ακόμη τραγούδια γύρω από την φωτιά. Μετά υποσχεθήκαμε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα για να συζητήσουμε περισσότερο και να παίξουμε ποδόσφαιρο!
Πήγαινα πίσω όταν ένας γερμανός φαντάρος με άρπαξε από το χέρι και μου είπε: Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ειρήνη και να πάμε όλοι σπίτι μας»;

Του είπα ευγενικά: «πρέπει να ρωτήσεις τον αυτοκράτορα».
«Ίσως φίλε μου αλλά πρέπει να ρωτήσουμε και την καρδιά μας».

Αγαπητή αδερφή, πες μου, υπάρχει τέτοια παραμονή Χριστουγέννων στη  ιστορία; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Γινόμαστε φίλοι με τον εχθρό;
Για τη μάχη φυσικά σημαίνει λίγα. Αυτοί οι φαντάροι ακολουθούν διαταγές και εμείς τις δικές μας. Πολεμάμε για να τους στείλουμε στο σπίτι τους και δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό το καθήκον.
Ακόμη κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα γίνει αν αυτό το πνεύμα το έχουν όλοι οι λαοί στον κόσμο. Αλλά τι θα γινόταν αν οι ηγέτες μας πρόσφεραν καλές ευχές αντί των προειδοποιήσεων; Τραγούδια στη θέση των κακών; Δώρα αντί αντίποινα; Δεν θα τελειώσει ο πόλεμος αμέσως;

 

Όλα τα έθνη αναφέρουν πως θέλουν να υπάρξει ειρήνη. Ακόμη και σε αυτό το Χριστουγεννιάτικο πρωινό, αναρωτιέμαι αν το θέλουν αρκετά.
Με αγάπη ο αδερφός σου Τομ».

ΠΗΓΕΣ:

*Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου, Παντελής Καλιότσος, εκδ. ΠΑΤΑΚΗ

Wikiperdia.org

Sanshmera

Cretalive.gr

History/bbc.uk.oc.