HomeΗΘΗ & ΕΘΙΜΑ

Το νυφοπάζαρο

Το νυφοπάζαρο

Οι νέοι και οι νέες τυχεροί-ές όταν βρισκόντουσαν στο νυφοπάζαρο, στη βόλτα στον κεντρικό δρόμο της πλατείας του Τυρνάβου ή στη βρύση για νερό στα χωριά και για τους βλάχους στον τρανό χορό του Σωτήρος και του Δεκαπενταύγουστου…κλεφτές ματιές έριχναν και ειδικά τα αγόρια όταν “τους γυάλιζε στο μάτι” καμιά κοπελιά έστελναν την προξενήτρα στο σπίτι της, το χέρι να ζητήσουν από τον πατέρα. Ο πατέρας εξεταστικά, εξονυχιστικά μάθαινε για τον υποψήφιο γαμπρό, το σόι του, τη συμπεριφορά.

Προτιμούσαν γνωστό για να γνωρίζουν από πού κρατάει η σκούφια του. Παπούτσι απ’τον τόπο τους κι ας είν’και μπαλωμένο.
Ο προξενητής δεν αρκούνταν μόνο στην ομορφιά,ζητούσε προίκα. Τόσα στρέμματα, τόσα γίδια ή πρόβατα, ό,τι διέθετε τέλος πάντων η οικογένεια. (Στην Καρδίτσα κάποιες φορές κατά τα λεγόμενα μεγαλύτερων πρόσφεραν και οι άνδρες προίκα σε εξαιρετικές περιπτώσεις σπάνιας ομορφίας).
Πολλές φορές χαλούσε η προξενιά για ένα στρέμμα.

FBE4A1F5 0966 486B AADB DEE195A25B8C
Η τιμή ακριβή κι αν δεν είχε και “τιμή” η νια “αγοράζονταν” πιο ακριβά με μισή καρδιά.
Αρκετές φορές ταξίδευε η φωτογραφία μέχρι την Αμερική για να’χει η νέα τύχη καλή με πλούσιο Ελληνοαμερικάνο κι ας είναι μακριά, θα μάθαινε και αγγλικά!
Έκλειναν το προξενιό και χωρίς να δει η νύφη τον γαμπρό ή άλλες φορές μέχρι να κλείσει η “συμφωνία”επεδείκνυαν άλλη κόρη πιο μικρή ίσως και πιο κομψή μετά δίνονταν ο λόγος και μπορεί απ’των καιρών την παράξενη εποχή να δέχονταν την κατάσταση με δυσκολίες για μια ολόκληρη ζωή.
Ενίοτε ο αρραβώνας χαλούσε από τα κουτσομπολιά…δήθεν δεν ήταν νοικοκυρά ή “πλαλούσε στα στενά”.
Μέχρι τον γάμο, αν όλα πήγαιναν δεξιά,
ο γαμπρός με τη νύφη σε απόσταση, ένα φιλάκι στα κλεφτά, τα άλλα την πρώτη τη βραδιά, αφού η πεθερά σεντόνι έπρεπε να κρεμάσει με την κηλίδα,την τιμή.
Γινόταν και παρθενορραφές αν τις είχε άλλος ξελογιάσει γιατί αλλιώς του κάκου οι παντρειές.
Ο άντρας-αφέντης τι κι αν ξελόγιασε πολλές,αυτός δεν είχε την τιμή στο απόκρυφό του μέρος.
Και χρυσά πασουμάκια ως αντίδωρο για το δώρο της “τιμής” από το σόι του γαμπρού λάμπρυνε τη συνοχή τα χρόνια εκείνα τα παράξενα που ισάξια δεν πορεύονταν για τα δύο φύλα η ζωή.
Συμφωνία με το προικοσύμφωνο και βούλα συμβολαιογράφου ήθελε η πράξη αυτή πριν του γάμου τη στιγμή.
Για να μην μείνουν στο ράφι οι δεσποινίδες και για να ονομαστούν κυρίες έπρεπε κύριος να τις οδηγήσει στην εκκλησία ασφαλώς, πατέρας ή αδελφός,να τις παραδώσει στον αφέντη-κύρη και εκείνες με μειδίαμα να αφεθούν δείχνοντας υπομονή για τη μετέπειτα ζωή. Ό,τι τους λάχει,ό,τι τους τύχει,στη μοίρα τους αφηνόταν,στα χέρια άλλων κι ας ήταν η μοίρα τους στραβή.
Ντροπιαστικό να χωρίσουν τότε,”ζωντοχήρες” σαν τις μοίρες τις κακές θα τις έβλεπαν οι πολλοί,θα κλείναν και το μάτι χωρίς να τις λογαριάζουν ή για να τις ξελογιάσουν.
Ευτυχώς γεννηθήκαμε σε άλλη εποχή.
Όλα αληθινά για τους μικρότερους που δεν γνώρισαν έστω από αφηγήσεις τη νοοτροπία εκείνης της εποχής.

Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της Βάσως Κοκκίνου
-Κόρη εποχής-