Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω μερικές δεκαετίες θα ανασύρουμε αναμνήσεις που το μαγαζάκι αυτό ήταν σημείο συνάντησης παιδιών και μεγάλων. Το ψιλικατζίδικο τού Κώστα Παιδή, “ο Κώτσιος”, ο χρόνος το σεβάστηκε και είναι ακόμα στην ίδια θέση, με τα ίδια παράθυρα και την πόρτα. Ακόμα και το χρώμα ξεθωριασμένο αναδύει γλυκιές αναμνήσεις.
Μια σταλιά μαγαζάκι, αλλά τα είχε όλα. Με ένα ξύλινο μέτρο κατέβαζε αυτά που ήταν ψηλά. Ο πάγκος μπροστά ίσα που άφηνε ένα μικρό διάδρομο για να μπεις. Από μπροστά σου καραμέλες θυμάστε αυτές της βουτύρου με την αγελαδίτσα… Παιχνίδια, που κρεμόντουσαν από την οροφή, είδη κομμωτηρίου, είδη πρώτης ανάγκης, ξηροί καρποί ένας Σκλαβενίτης σε μικρό μέγεθος, πιο μικρό δεν υπάρχει.
Εκεί γινόταν οι αγορές περιοδικών της εποχής. Μανίνες ,Κατερίνες, Μπλεκ, Μικρός Σερίφης, Μίκυ Μάους παλιά τα οποία αγοράζαμε. Αφήστε τις ανταλλαγές των περιοδικών.
Τα χρόνια περνούσαν και ο Κώτσιος εκεί μέσα έβαζε καινούργια πράγματα που είχε ανάγκη η καταναλωτική κοινωνία. Όταν κάτι έλειπε από το σπίτι το “μότο” ήταν πετάξου στον Κώτσιο να μου πάρεις αυτό. Εάν ήταν προϊόν σε σούπερ μάρκετ θα το χαρακτήριζα όπως τα προϊόντα που προσφέρονται πολλά σε συσκευασία του ενός. Όρθιος πίσω από τον πάγκο με το ροδαλό ευγενικό του πρόσωπο είχε δίπλα του μια παλιά τύπου ζυγαριά με τα δράμια. Νομίζω ότι το πρόλαβαν πολλές γενιές και όλοι θα έχουν να προσθέσουν κάτι από δικές τους μνήμες γι αυτό το τοσοδούλικο μαγαζάκι.
Δίπλα ακριβώς από το μικρό ψιλικατζίδικο το τσαγκάρικο του Σεφέρογλου. Αναλλοίωτο και αυτό στο χρόνο. Μια τρύπα που μύριζε βερνίκια και δέρμα. Τα παπούτσια στα χέρια του γινόταν καινούργια.
Πάντα καθισμένος σε ένα ψάθινο καρεκλάκι, δεν χωρούσε και κάτι άλλο, σκυφτός πάνω στον πάγκο του έφτιαχνε ότι ήταν χαλασμένο.
Γύρω του σακούλες με παπούτσια που περίμεναν την σειρά τους και άλλα που έτοιμα περίμεναν τους ιδιοκτήτες τους να τα πάρουν. Μια φυσιογνωμία χαμογελαστή με το μουστάκι του, την φαλακρίτσα του, ζωσμένος με την ποδιά και τα εργαλεία ανα χείρας μεγαλουργούσε. Δεύτερος δεν χωρούσε στο μαγαζί και αυτός σκυφτός ακούραστος έδινε ζωή σε κάτι που σε μερικά χρόνια μετά θα πετούσαμε.
Ευτυχώς λίγο τα μνημόνια λίγο ο covid μάθαμε να αξιοποιούμε και όχι να πετάμε. Ένα λιλιπούτειο μαγαζί έπαιρνε ζωή από έναν άνθρωπο τότε…τώρα μόνο σιωπή και αναμνήσεις.
