ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ
Εκείνη τη Δευτέρα μακάρι να μην την ξεχάσουμε… μα εκείνοι που την έζησαν από κοντά και που φέρουν τα σημάδια της στα κορμιά τους, είθε κάποτε να καταφέρουν να τη σβήσουν από τη σάρκα κι από τη μνήμη τους για να μην καίγονται ξανά και ξανά από τις αναμνήσεις. Όσο για εκείνους που έχουν από εκείνη τη Δευτέρα ψυχές στον παράδεισο, αυτοί είθε να αισθάνονται τους αγαπημένους τους γελαστούς κι ευτυχισμένους κι έτσι ας δροσίζουν αυτό το πυρωμένο σίδερο που απέκτησαν τόσο άδικα και βίαια.
Εκείνη τη Δευτέρα ο ελληνικός 21ος αιώνας απέκτησε τη δική του Πομπηία: μόνο που αυτή τη φορά, ποιος ξέρει ποιο χέρι, εκούσιο ή ακούσιο, άναψε την πρώτη σπίθα και την παρέδωσε στον άνεμο… κι ο άνεμος τη δυνάμωσε και την παρέδωσε στην ανθρώπινη αδιαφορία και την κρατική αναλγησία… πολλές αρνητικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν πάνω από μια περιοχή και πώς να τις τιθασέψεις; Μέσα σε λίγες ώρες, όλα άλλαξαν για κάποιους ανθρώπους… και εμείς που παρακολουθούσαμε το δράμα να εκτυλίσσεται λεπτό το λεπτό, βγήκαμε – αλίμονο για λίγο- από την αυταπάτη του “ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”
Εκείνη τη Δευτέρα, ένα πορτοκαλί σύννεφο είχε καλύψει τους ουρανούς μας… κι όσο κι αν ο αέρας έφερνε στα πνευμόνια μας την είδηση πως κάτι κακό συνέβαινε, όχι πολύ μακριά από την ηρεμία μας, κανείς μας – είμαι σίγουρη- δε μπορούσε να φανταστεί την κόλαση που απλωνόταν κάτω από το πορτοκαλί σύννεφο… το πρώτο χαστούκι το φάγαμε όταν είχε πια σκοτεινιάσει: πληροφορίες για ένα νεκρό στο Μάτι… μα ούτε και τότε μπορούσε το μυαλό μας να φτάσει το μέγεθος της καταστροφής…
Σιγά – σιγά σα βασανιστήριο μαθαίναμε πώς πεθαίνει η ελπίδα: όταν οι φωτογραφίες των αγνοούμενων, ευτυχισμένα και χαμογελαστά ενσταντανέ από παιδικά γενέθλια, ερωτευμένες διακοπές και τρυφερά γηρατειά, έμπαιναν η μια μετά την άλλη στη λίστα των νεκρών: ένας, πέντε, δώδεκα, δεκάπέντε, είκοσι- επτά, σαράντα – δύο, πενήντα, εξήντα, ογδόντα, εκατό… ένα κορίτσι που έπεσε από τα βράχια για να σωθεί από τις φλόγες, ένα αγοράκι που έσβησε στην αγκαλιά του πατέρα του, δυο παιδιά που για μια στιγμή νομίζαμε ότι είχαν βρεθεί κατά λάθος στην ασφάλεια άλλου γονιού, πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια… και πιο πέρα ένα μωρούδι μόλις έξι μηνών, το νεαρότερο κομμάτι της τραγικής 26μελούς αγκαλιάς που μάταια προσπάθησε να φτάσει ως τη θάλασσα…
κι ακόμα η Μαρίλια, η Χρύσα, ο Δημήτρης, ο Βίκτωρας, ο Πάρης, ο Μάρκος, η Κάτια, ο Παναγιώτης, ο Μιχαήλ, η Στέλλα, η Βίκυ, η Βέτα… η #5 , η μικρή #2, ο κύρ-#4, φωτογραφίες χωρίς όνομα. Κάπως έτσι πεθαινε η ελπίδα εκείνη τη Δευτέρα, κομμάτι – κομμάτι… κι εμείς αποσβολωμένοι την κοιτούσαμε να χάνεται και δεν ξέραμε τι ακριβώς αισθανόμαστε: οργή; θλίψη; τρόμο;
Στη θέση εκείνων των ανθρώπων τυχαία δεν είμασταν εμείς… κι εκείνοι τυχαία δεν βρίσκονται εδώ σήμερα να γράφουν για εμάς ή για κάποιους άλλους…
Κι έπειτα πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες και εκείνη η Δευτέρα έμεινε ζωντανή μόνο σε όσους άγγιξε… για τους υπόλοιπους, ισχυρούς και ανίσχυρους έγινε μια στραβή στη βάρδια, ή η τέλεια ευκαιρία για …αναρριχήσεις… και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, οι ψυχές εκείνης της Δευτέρας θα ενωθούν με τις άλλες ψυχές στην Ηλεία και θα ξεχαστούν από όσους δεν πονούν… ή από όσους δεν θα τις βλέπουν σαν ευκαιρία…
Δευτέρα απόγευμα ήταν, όταν αποκτήσαμε ακόμα μια Πομπηία… μακάρι να μάθαμε κάτι από τις στάχτες της… ο καιρός θα δείξει αν μάθαμε και τι… πολύ φοβάμαι ελάχιστα…
