Ένας αγώνας διαφορετικός από τους άλλους. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου που κέρδισε το ποδόσφαιρο και οι άνθρωποι.
Φυσικά θα ήταν άδικο να μην πούμε πως πρώτος κέρδισε ο Κρίστιαν Έρικσεν αφού νίκησε τον θάνατο. Ήταν σίγουρα ο νικητής της μέρας που πάγωσε και έκανε ποδοσφαιρόφιλους και μη, να αγωνιούν για την κατάσταση του.
Όμως είδαμε την όμορφη πλευρά ενός υπέροχου αθλήματος, γεμάτο ήρωες. Είδαμε την οικογένεια του Κρίστιαν, δηλαδή τους συμπαίκτες του να τρέχουν να βοηθήσουν και με αγωνία, φόβο και δάκρυα στα μάτια, να προστατεύουν το κορμί του που πάλευε να μείνει στην ζωή. Για να μπορέσει να παλέψει χωρίς τα μάτια όλων μας. Όχι ότι υπήρχε κακία αλλά ήταν μια στιγμή δύσκολη, που δεν χρειαζόταν να δει ο κόσμος.
Είδαμε τον αρχηγό της ομάδας Σίμον Κιάερ, να φέρετε σαν άνθρωπος, σαν ηγέτης, να τρέχει πρώτος δίπλα στον συμπαίκτη του και να δίνει τις πρώτες βοήθειες όσο ερχόταν το ιατρικό τιμ. Τον ξαναείδαμε μετά να στηρίζει την σύζυγο του Κρίστιαν που αγωνιούσε για τον πατέρα των παιδιών της. Έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει στην κρίσιμη κατάσταση. Ένα ιατρικό τιμ που έδρασε καταπληκτικά προσφέροντας την κατάλληλη βοήθεια και μαθαίνοντάς μας για άλλη μια φορά την σημασία των πρώτων βοηθειών και του απινιδωτή.
Και το κυριότερο είδαμε φιλάθλους δύο χωρών, δύο αντιπάλων στο συγκεκριμένο ματς να αφήνουν στην άκρη τα αγωνιστικά, κάποιοι να προσεύχονται με αγωνία και όλοι μαζί να γίνονται μια φωνή. Καθώς αφού παρακολούθησαν σοκαρισμένοι τον παίκτη της Δανίας να δίνει την μάχη του, μόλις αποχώρισαν οι παίκτες, έγιναν μια αγκαλιά και φώναξαν το όνομα του μέχρι να το ακούσει. Ήθελαν να τον στηρίξουν με την φωνή τους, με τους Φινλανδούς να φωνάζουν «Κρίστιαν» και τους Δανούς «Έρικσεν». Και όταν οι παίκτες επέστρεψαν σηκώθηκαν όρθιοι.
Ποδοσφαιρικός πολιτισμός στο μεγαλείο του. Αυτό το ποδόσφαιρο θέλουμε. Αυτό πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας. Όχι τον χουλιγκανισμό και την τρέλα. Αλλά την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, την αγάπη στον αθλητισμό, τον σεβασμό σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Όχι δεν συμβαίνουν κάθε μέρα και ευτυχώς, αλλά τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να φέρονται έτσι. Να είναι Σίμον Κιάερ, να είναι αυτοί οι φίλαθλοι, να είναι άνθρωποι.
