Φτιάχνει ο άλλος μια σελιδούλα ή μια ομάδα με μερικές χιλιάδες φίλους και νομίζει ότι έγινε Opinion leader που καθορίζει τις εξελίξεις. Σε μια τρας σελίδα με τοπικό ενδιαφέρον ας πούμε, ανάμεσα σε «κόκκινες αλεπούδες» και «άλογα», σε πουτίγκες και τσιπουράδικα, κοτσάρει κι μια περινούστατη πολιτική ανάλυση με 45 like και χαίρεται. Ή σε μια ομάδα με φωτογραφίες και καρτ ποστάλ, ρίχνει κι έναν δεκάρικο για ταξικές συνειδήσεις και υπεραξίες και καμαρώνει.
Δεν έχουν καμία συναίσθηση πως η σελίδα Lifo για παράδειγμα έχει 761 χιλιάδες ακολούθους, το Protothema 400 χιλιάδες ή το Capital 382. Ούτε ότι το facebook δεν είναι τίποτα άλλο από τη δεύτερη ισχυρότερη καπιταλιστική εταιρεία στον κόσμο με μετοχική αξία κοντά στα 800 δισεκατομμύρια δολάρια. Και πως η συμμετοχή σε αυτή, απλά επιβεβαιώνει την ισχύ της τεχνολογίας του κεφαλαίου. Αυτοί ζουν την ψευδαίσθηση του καναπέ, ανάμεσα σε καφέ και ξηρούς καρπούς και χαίρονται. Τι πιο ωραίο από τη χαρά δηλαδή;
