Στα δώδεκα ήτανε θαρρώ που πήρα το μεγάλο ποδήλατο του πατέρα, το γαλάζιο με το ψηλό τιμόνι και τη σκληρή σέλα, καραντάνα το’λεγαν, ίσα που το έφτανα…
το οριζόντιο σίδερο μπροστά ενοχλητικό, άσε που όταν σήκωνα το πόδι να το καβαλικέψω η έγνοια μου μεγάλη μην φανεί το απόκρυφο εσώρουχο.. ίσιαζα τη φούστα, τότε δεν φορούσαν τα κορίτσια παντελόνια και φόρμες, για να προστατευτώ.
Αργότερα έκανα ισορροπία και χωρίς χέρια για μαγκιά ή το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο μου στο πόδι, όταν ο αέρας μανιασμένα ήθελε να φωτογραφηθώ κόντρα στη θέλησή μου, ευτυχώς το δικό μας ποδήλατο δεν ήταν “κόντρα” γιατί θα’ταν πιο δύσκολο θαρρώ.
Τι τούμπες έφαγα…τι να το συζητώ, τα γόνατα χτυπημένα ίσως και μελανιασμένα, λίγο οξυζενέ και αν υπήρχε κόκκινο βάμμα κάλυπτε το γδάρσιμο και το φύλαγε από φλεγμονές.
Τίποτα όμως δεν μας πτοούσε, αρκεί που τι χαρά τρέχαμε στα σοκάκια σαν πουλιά, επάνω στις δύο ρόδες με οδηγό τη θέλησή μας πέρναμε σβάρνα τα στενά με ειλικρινή χαχανητά. Πέντε έξι ποδήλατα στη σειρά όταν το μάθαμε καλά ξεκινούσαμε την περαντζάδα για εξερευνήσεις φυσικές.
Τις περισσότερες φορές εγώ πίσω στη σχάρα, μπροστά στο τιμόνι, τιμονιέρης η αδελφή μου, οδηγούσε τότε πιο καλά και πολύ προσεχτικά, έπρεπε εξάλλου να περάσουμε και δρόμο κεντρικό, βέβαια η κίνηση αραιή αφού αυτοκίνητα μετρημένα εκείνη την εποχή. Είχαμε και το κουδούνι, απαραίτητο αξεσουάρ, το αγοράζαμε κάθε χρόνο από του Τυρνάβου το κουμ-παζάρ!
Ντριν-ντριν-ντριν κουρδιστά χτυπήματα ρυθμικά απογείωναν τη δικιά μας τη χαρά, δήλωναν όμως και την παρουσία μας επάνω στα δίτροχα, τα δικά μας επιβατικά μέσα,τα φθηνά και οικολογικά. Έτσι καμαρωτές ξεκινούσαμε το ομαδικό ταξίδι, ονειρεμένο με καύσιμο υλικό τη διάθεσή μας για συμμετοχή, για φιλία, για ταύτιση με το φυσικό περιβάλλον.
Η κοντινή μας βόλτα μέχρι το άλσος του Προφήτη Ηλία, η μακρινή μας στην Άγια Άννα, στη βρύση, αγαπημένος προορισμός και αν τύχαινε και πηγαίναμε τον Μάιο.. όλες οι κερασιές δικές μας.
Δεν θα ξεχάσω μια Άνοιξη που κατεβάσαμε τα κλωνάρια από το περιβόλι της Ζωΐτσας, το ρημάξαμε, χαλάσαμε και τα μάτια…άντε μετά τον άλλον χρόνο να δώσουν, πού να γνωρίζαμε και εμείς.. εκείνο που ξέραμε ήταν η λαιμαργία μας για εξερεύνηση, για παιχνίδι, για το εξαιρετικό φρούτο το λαχταριστό που μας προκαλούσε να το γευτούμε και να παίξουμε κρυφτό.
Τα χείλια μας βάφθηκαν κόκκινα, φυσικό κραγιόν από το χυμό και οι μπλούζες μας πειστήριο της βουλιμίας.
Η καλή μας η Ζωίτσα παραλίγο να”τις μάζευε” όταν αντιλήφθηκαν οι γονείς της την ατασθαλία, όμως μικρή κατάλαβαν η ζημιά μπροστά στην ευχαρίστηση για τη φιλική παρέα!
Μέρα ποδηλάτου σήμερα…και αφορμή στάθηκε το τηλεφώνημα της αγαπημένης παιδικής μου φίλης Βαΐτσας…βρε κορίτσι(για εκείνη πάντα κορίτσι θα’μαι)…γράψε για κείνες τις ποδηλατάδες στη βρύση…θυμάσαι…
Κείμενο και φωτογραφία της Κοκκίνου Βασιλικής
