Χρόνια πριν πίσω από αυτή την ξύλινη πόρτα ήτανε το καφεκοπτείο της Κυρίας Ελένη Μπάρκα επί σειρά ετών που το δημιούργησε ο πατέρας της Γιάννης. Μοσχομύριζε ο τόπος φρεσκοκομμένο καφέ. Ένας χώρος παλιός ,στη μία γωνιά η μηχανή του καφέ. Μπροστά ένας ξύλινος πάγκος παμπάλαιος. Στο τοίχο ακουμπισμένα σακιά με κόκκους καφέ ,περίμεναν την στιγμή που η μηχανή θα τους έκοβε και θα γινόντουσαν σκόνη.
Στη μία γωνιά μια παλιά επιτραπέζια ζυγαριά όπου ζύγιζε τον καφέ που έβαζε με την σέσουλα στη χαρτοσακούλα. Θυμάμαι τον μπαμπά μου που πάντα έπαιρνε ένα τέταρτο καφέ ελληνικό από εκεί. Τότε δεν υπήρχε η ποικιλία των καφέδων που κυκλοφορούν σήμερα. Ένα μαγαζί που όλοι λίγο πολύ το επισκεφθήκαμε. Ακόμα και ο ελληνικός καφές έχει τόσες μορφές πια και γεύσεις που δεν έχει σχέση με τον καφέ του τότε.
Η κοινωνία εισάγει καινούργιες συνήθειες, προϊόντα, δημιουργεί καινούργιες καταναλωτικές συνήθειες ,νέες γεύσεις αρώματα. Αλλά καμιά φορά καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο Ελληνικός καφές ήταν το σύνηθες ρόφημα στις εξόδους μας συνοδευόταν δε με λουκουμάκι όνειρο στα καφενεία.
