Φωτογραφία: Η Φρύνη ήταν ίσως η πιο διάσημη εταίρα της αρχαίας Ελλάδα. Γεννήθηκε το 371 π.Χ. και το πραγματικό της όνομα ήταν Μνησαρέτη και η ομορφιά της ξακουστή. Κάποια στιγμή κατηγορήθηκε από έναν παλιό εραστή της ότι προσπαθούσε να εισάγει μια ξένη θεότητα στην πόλη και να διαφθείρει τις νεαρές γυναίκες. Στο δικαστήριο, την υπερασπίστηκε ο ρήτορας Υπερείδης. Σύμφωνα με τον Αθηναίο, όταν φάνηκε να χάνει τη δίκη, ο Υπερείδης τράβηξε με ορμή τα ενδύματά της, αποκαλύπτοντας το γυμνό της σώμα στους δικαστές. Αυτοί, βλέποντας την απαράμιλλη ομορφιά της, αισθάνθηκαν συμπάθεια και τελικά αποφάνθηκαν πως δεν μπορούσαν να καταδικάσουν σε θάνατο «μια προφήτισσα και ιέρεια της Αφροδίτης» κι έτσι την αθώωσαν.
Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι διέκριναν την σεξουαλική ζωή τους στον Γάμο, και την Πορνεία .
Τα λατρευτικά μυστήρια της γονιμότητας της αρχαιότητας έχουν αφήσει τα ίχνη τους και στο σήμερα.
Γάμος
Στην περίπτωση του Γάμου υπήρχε ο θεσμός της Παλλακίδας Ηταν μια σχέση που αναπτύσσονταν και υπήρχε παράλληλα με τον γάμο. Για την γυναίκα η γενετήσια πράξη επιτρεπόταν αποκλειστικά μόνο στον γάμο. Οι άνδρες από την άλλη χωρίς περιορισμούς και αποκλειστικότητες μπορούσε να έχει μαζί με την νόμιμη γυναίκα και πολλές παλλακίδες. Η θέση της νόμιμης συζύγου ήταν ισχυρότερος αυτός της παλλακίδας στην κοινωνία.Η διάκριση αυτή συνόδευε και τους απογόνους. Ο ρόλος της νόμιμης συζύγου ήταν η ανατροφή των παιδιών και η διαχείριση τα του οίκου της ,με εξαίρεση τα του συζύγου της. Ο ρόλος της παλλακίδας ήταν αυτή αποκλειστική της φροντίδα ήταν η καλοπέραση του άνδρα του σπιτιού.
Πορνεία
Ονομάζεται η προσφορά του ιδίου σώματος σε αόριστο αριθμό προσώπων, συνήθως άνευ επιλογής, προς συνουσία έναντι χρηματικής ή άλλης αμοιβής. Το άτομο που συστηματικά (ως επάγγελμα) παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες με τον τρόπο αυτό ονομάζεται «εκδιδόμενο».
Η γυναίκα που «εκδίδεται» ονομάζεται «πόρνη».ή ο άνδρας «Πόρνος» Η Πορνεία περιγράφεται και ως αγοραίος έρωτας και τα πρώτα νομοθετήματα για το παραπάνω φαινόμενο θεπίστηκαν από τον Σόλωνα. Εκτός από τις πόρνες ήταν και οι εταίρες.Στην ουσία ανεξάρτητα από το όνομα που τους δόθηκε “Εταίρες” που σημαίνει σύντροφος ήταν εκδιδόμενες γυναίκες .Η διαφορά τους από τις πόρνες ήταν ότι η είχαν ευρεία μόρφωση ,συμμετείχαν στα συμπόσια ,να συζητούν με καλλιεργημένους ,είχαν ανεξαρτησία και διέθεταν προσωπική περιουσία . Συνήθως δεν έπαιρνε αμοιβή κυρίως δώρα και εξασφάλιση μιας άνετης ζωής.
Η ιερή πορνεία (Ιερόδουλες/οι)είναι ένα ιδιόμορφο φαινόμενο στην αρχαιότητα. Νεαρά κορίτσια και αγόρια, αφιερωμένα από τους γονείς τους ή τους κυρίους τους σε ναούς στην υπηρεσία κάποιας θεότητας, προσέφεραν σεξουαλικές υπηρεσίες στους επισκέπτες του ναού. Οι υπηρεσίες αυτές ποίκιλαν ως προς το ιδεολογικό τους υπόβαθρο. Σε κάποιες περιπτώσεις, νεαρές γυναίκες που ετοιμάζονταν να παντρευτούν εντάσσονταν στις ιερόδουλες κάποιου ναού, ώστε να μαζέψουν την προίκα τους, χωρίς αυτό να αποτελεί εμπόδιο για τους μέλλοντες συζύγους. Άλλοτε αποτελούσαν μόνιμο “ιερό” κλήρο του ναού .Χρήματα, αφιερώματα αποτελούσαν έσοδο του ναού και όχι της Ιερόδουλης. Ο Ηρόδοτος μας μαθαίνει ότι οι επισκέπτες άφηναν χρήματα στα πόδια τους και με την φράση “Σε καλώ στο όνομα της θεάς” προσκαλούσαν τις ιερόδουλες κοντά του.
Οι ιερόδουλες ήταν πόρνες, αλλά και ιέρειες, αφού τα δύο λειτουργήματα ήταν στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως οι υπόλοιπες ιέρειες του ελληνικού κόσμου, συμμετείχαν επίσημα σε όλες τις τελετές όπου η “ιερή” παρέμβαση τους θεωρείτο απαραίτητη. Σε αντίθεση με τις “λαϊκές” πόρνες, οι ιερόδουλες είχαν σημαντική θέση στην κοινωνία.
Πολύ αργότερα κάτω στον Πειραιά στα καμίνια στην η Τρούμπα τα κόκκινα φανάρια κρατήθηκαν αναμμένα για τρεις «γεμάτες» δεκαετίες και σ΄ αυτό το διάστημα «άντρωσαν» παλικαράκια, ροκάνισαν χαρτζιλίκια, φούντωσαν έρωτες και αίματα, αντήχησαν τον ρεμπέτικο καημό…«Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα από τα πιο όμορφα λιμάνια της Μεσογείου, τον Πειραιά, υπήρχε μια συνοικία, που ήταν το καμάρι του και η… ντροπή του» γράφει για την Τρούμπα η αείμνηστη Σπεράντζα Βρανά στο σχετικό βιβλίο της και όχι αδίκως. Από τις περιγραφές των βιβλίων, των ταινιών, των ανθρώπων που την έζησαν, προκύπτει ότι η Τρούμπα ήταν μια «άλλη» κοινωνία μέσα στην κοινωνία του Πειραιά. Ένας θορυβώδης μικρόκοσμος που ξεδιπλωνόταν ανάμεσα στα χιλιοχρησιμοποιημένα κρεβάτια των κοριτσιών της χαράς, στα σοκάκια, όπου εύκολα έβγαινε η φαλτσέτα για μια στραβή ματιά, στους γκαζοτενεκέδες που «φιλοξενούσαν» την τέχνη του παπατζή και στα μπαρ, όπου έρεε άφθονο το αλκοόλ, ειδικά όταν ερχόταν ο 6ος αμερικανικός στόλος. Περισσότερες από 500 δηλωμένες γυναίκες όλων των ηλικιών -μαρτυρούν τα αρχεία της Αστυνομίας- πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους κατά την εξαιρετικά ανθηρή δεκαετία του 1950 στα «σπίτια» της Τρούμπας.
Εν έτι 2021 δυστυχώς φθάσαμε στο άλλο άκρο, το εκμαυλίζω, εξευτελίζω, ατιμάζω, ταπεινώνω, καταρρακώνω εκπορνεύω έχει πάρει διαστάσεις διαστροφής και αναμφίβολα κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει μάστιγα. Έχει διεισδύσει στην κοινωνία με συμπεριφορές αποτροπιαστικές που καθημερινά γίνονται πρωτοσέλιδα στην ενημέρωση. Άρρωστα μυαλά, άρρωστη κοινωνία που χρήζει κάθαρσης και επανεκκίνησης.
Πηγή
Γράφει η Μαλίτα Κατερίνα
