Η χρήση σωματικής βίας είναι και ο τιμωρητικός ξυλοδαρμός. Ήταν ευρέως διαδεδομένη σωφρονιστική και εκπαιδευτική μέθοδος παλιά.
Ο ξυλοδαρμός ασκείται σε παιδιά και ενήλικους ανεξαρτήτου φύλου. Ολοι έχουμε εμπειρίες από την βέργα του δασκάλου που χτυπούσε τις παιδικέ παλάμες όταν είχαμε ανάρμοστη συμπεριφορά.
Άλλες μορφές σωματικής τιμωρίας ήταν τα χαστούκια ή ξυλιές στον πισινό.
Χρόνια πριν η άσκηση σωματικού πόνου αποτελούσε παιδαγωγικό στοιχείο τιμωρίας στον μαθητή, του γονέα στο παιδί ως αποτρεπτικό μέσο αταξιών , του άνδρα στις γυναίκες ως επίδειξη ισχύος και επιβολής σεβασμού, των ανθρώπων μεταξύ τους για να επιβάλλουν τον νόμο του ισχυρότερου.
Στα μέσα του 20ου αιώνα θεωρείται τακτική που ποδοπατάει τα ατομικά δικαιώματα, και σιγά σιγά στο κατώφλι του 21ου αιώνα έρχονται νομοθετήματα κατά του σωματικού ξυλοδαρμού.
Να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα κάθε κακοποίηση ανηλίκων εντός της οικογενείας, για σωφρονιστικούς ή άλλους λόγους, όπως και κάθε βία μέσα στην οικογένεια, απαγορεύεται ρητώς από τον νόμο, ήδη από το 2006.
Εαν θέλαμε να κατηγοριοποιήσουμε το ξυλοδαρμό θα τον διαχωρίζαμε στις παρακάτω κατηγορίες:
• Οικιακός ή Γονεϊκός: Είναι αυτό που αποτελεί κομμάτι της ενδοοικογενειακής βίας. Ως εργαλεία του ξυλοδαρμού χρησιμοποιούνται βίτσες, ζωνάρια που αφήνουν σημάδια παραδειγματισμού στο σημείο που εφαρμόζονται.
• Δικαστικού: μαστιγώματα (συνηθέστερα) αλλά και δάρσιμο με βέργα ή ξύλο, κατόπιν δικαστικής απόφασης, ως ποινή για συγκεκριμένα αδικήματα και καταπώς προβλέπεται από τη νομοθεσία διαφόρων χωρών. Στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, τέτοιες ποινές ανήκουν αποκλειστικά στο παρελθόν. Πρόβλεψη και εφαρμογή ανάλογων ποινών γίνεται, με διαφορετική συχνότητα, σε κράτη της Μέσης Ανατολής, Νότιο-Ανατολικής Ασίας, Αφρικής, Καραϊβικής. Σε αρκετές περιπτώσεις, η επιβολή τους γίνεται δημοσίως, παρουσία πλήθους.
• Στρατιωτικού: π.χ. μαστιγώματα κατά το παρελθόν στον Βρετανικό στρατό και ναυτικό. Ποινές σωματικής βίας έχουν καταγγελθεί στον στρατό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ασκούνται και σήμερα εις βάρος στρατιωτικών και οπλιτών θητείας, σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι συχνά τυποποιημένες και ποικίλης μορφής. Λόγω της κλειστής φύσης (μυστικότητας) του στρατού, λιγότερα στοιχεία είναι γνωστά με ακρίβεια.
• Ιδρυμάτων: Αφορά τόσο τις φυλακές (σωφρονιστικά ιδρύματα), όσο και τα αναμορφωτήρια ή άλλα ιδρύματα παίδων (ορφανοτροφεία κ.ά), μονάδες φροντίδας ανήμπορων κ.λ.π. Ασκούνται ενίοτε μετά την παραβίαση εσωτερικών κανονισμών, όμως σε αυτούς τους χώρους, τέτοιες πρακτικές είναι συχνά παράνομες, οπότε τυχόν γνωστοποίησή τους κινητοποιεί τη Δικαιοσύνη.
Από 10ο αιώνα εμφανίζονται οι ανάλογες πρακτικές, Στη Δυτική Ευρώπη του Μεσαίωνα η τιμωρία με σωματική βία ,εύρισκε πρόσφορο έδαφος από τη στάση της χριστιανικής εκκλησίας απέναντι στο ανθρώπινο σώμα.
Το σώμα η ύλη είναι φθαρτή επομένως δεν έχαιρε εκτίμησης όπως η ψυχή ,που η αφθαρσία αυτόματα την καθιστούσε σημαντικότερη .Το σώμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τα ανθρώπινα πάθη ,αμαρτίες έχρηζε εξαγνισμού ,αυτομαστίγωση .Η Πολωνία ήταν η πρώτη χώρα που επέβαλε την πλήρη απαγόρευση της τιμωρίας σωματικής βίας το 1783 .
Το 1870διάφορα δικαστήρια έθεσαν εκτός νόμου την αρχή του κοινού δικαίου πως ένας άνδρας είχε το δικαίωμα να «τιμωρεί δια χειροδικίας τη σύζυγο που έσφαλλε». “. Και στο Ηνωμένο Βασίλειο, το κατά παράδοσιν δικαίωμα του άντρα να ασκεί μέτρια σωματική βία, ώστε αυτή «να μην εκφεύγει των καθηκόντων της» ομοίως αφαιρέθηκε το 1891.
Νομικό καθεστώς για ανηλίκους
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένων όλων των Σκανδιναβικών, έχουν απαγορεύσει δια νόμου κάθε σωματική βία για τιμωρία έναντι των παιδιών (σωματική τιμωρία).
Η πρώτη φορά που καταγράφηκε πλήρης απαγόρευση σε όλα τα κοινωνικά πεδία- στο σχολείο, στο σπίτι, σε άλλους χώρους φροντίδας και στο ποινικό και δικαστικό σύστημα- ήταν το 1979 στη Πολωνία. Σύμφωνα με τον νέο σουηδικό Κώδικα Γονέων: «Τα παιδιά δικαιούνται φροντίδας, ασφάλειας και καλής ανατροφής. Τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό στην προσωπικότητα και ατομικότητά τους και δεν επιτρέπεται να υποβάλλονται σε τιμωρίες ξυλοδαρμού ή άλλη ταπεινωτική μεταχείριση».
Στην Ελλάδα, κάθε βία εντός της οικογενείας και εις βάρος οποιουδήποτε μέλους είναι νομικώς απαγορευμένη. Συγκεκριμένα για τους ανηλίκους, η σωματική βία ως μέσον σωφρονισμού δύναται να επιφέρει έως και την αφαίρεση της γονικής μέριμνας ή επιμέλειας (βάσει του άρθρου 4, ν. 3500/ 2006 και του 1532 του Αστικού Κώδικα) εφόσον αυτό ζητηθεί από έναν γονέα, στενούς συγγενείς, τον εισαγγελέα ή αυτεπαγγέλτως.
Η πρόκληση σωματικού πόνου ως μέσο σωφρονιστικό είναι αντίληψη που ακόμα και σήμερα ,περισσότερο από ποτέ ,βρίσκει χώρο να επεκταθεί αι έδαφος να αναπτυχθεί.
Από το ένα άκρο φθάσαμε στο άλλο, γενικά με την ισορροπία έχουμε θέμα, στο όνομα μιας υγιούς και μη χειραγωγημένης διαπαιδαγώγησης δημιουργούμε παιδιά χωρίς όρια και σεβασμό.
Θα πρέπει να τα μάθουμε να μοιράζονται, να αγαπούν, να συμπονούν και να σέβονται .Δεν είμαστε συγκαταβατικοί σε ότι λέει, του δίνουμε έρισμα να το αξιολογήσει.
