Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Ο Πρωθυπουργός μετά τον οδικό χάρτη για την πανδημία που παρουσίασε –για πρώτη φορά- την προηγούμενη εβδομάδα, σήμερα μιλώντας στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου έθεσε έναν ακόμα πιο ξεκάθαρο στόχο: 5.000.000 εμβολιασμοί έως τα τέλη Μαΐου.
Είναι δεδομένο πως το πολιτικό στοίχημα της επόμενης περιόδου είναι σε άμεση συνάρτηση με την πορεία των εμβολιασμών. Αυτό ήταν δεδομένο εδώ και πολλούς μήνες και δεν αφορά φυσικά μόνο την Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη κατάλαβαν σχετικά νωρίς πως η πολιτική τους επιβίωση δεν εξαρτάται από τον αριθμό των θανάτων από κορωνοϊό, αλλά από την ταχύτητα με την οποία θα αφήσουμε πίσω μας τον εφιάλτη.
Ακριβώς στο σημείο αυτό έγκειται και η μεγάλη απορία για τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα.
Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του συμπληρώνουν σε λίγο δυο χρόνια διακυβέρνησης. Έχουν «μεσιάσει» τη θητεία και πλέον βλέπουν μόνο μπροστά, έχοντας στα χέρια τους μια σειρά δημοσκοπήσεων που δείχνουν πως η διαφορά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ διευρύνεται, σε σχέση με τις εκλογές του 2019.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως;
Τι ακριβώς περιμένει και σε τι ακριβώς ελπίζει;
Η κυβερνητική φθορά δεν είναι τέτοια που να προκαλεί ζάλη στο πολιτικό σύστημα. Οι ρωγμές του κυβερνητικού αφηγήματος είναι ικανές να δημιουργήσουν συνθήκες κατάρρευσης, μόνο όμως όταν απέναντι βρίσκεται κάτι «έτοιμο και ελκυστικό». Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα και του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας.
Αν παρατηρήσει κανείς τη στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο κεφάλαιο «εμβολιασμός» θα βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Ξεκινώντας από την αμφισβήτηση της ύπαρξης των εμβολίων, η συνέχεια ήταν ανάλογη. Αντί να είναι αυτοί που θα πιέζουν θετικά για περισσότερους εμβολιασμούς, αντί να πρωτοστατούν σε μια καμπάνια υπέρ των εμβολιασμών, αντί να ζητούν συνεχώς να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, αντί να κάνουν δημιουργική αντιπολίτευση έχουν επιλέξει να κινούνται με γνώμονα ιδεοληπτικές ασυναρτησίες που ουσιαστικά επιστρέφουν με ευκολία πίσω στους ίδιους.
Ακόμα και το λεγόμενο σχέδιο της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας την επομένη της πανδημίας πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ελκύει και δεν συγκινεί. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια του Πρωθυπουργού. Ένα όπλο που μοιάζει απενεργοποιημένο. Στην πολιτική όμως, πολλές φορές, εκπυρσοκροτεί στα χέρια αυτού που το κρατάει, ακριβώς για τον αντίθετο λόγο από αυτόν που θα περίμενε κανείς…
