Καλοκαιράκι μύρισε και ο Ιούνιος πήρε τη σκυτάλη του Μάη. Οι παραλίες δειλά δειλά υποδέχονται τον κόσμο . Οι σύντομες εξορμήσεις του Σαββατοκύριακου δίνουν ζωή στους παραλιακούς οικισμούς που βρίσκονται σε μικρή απόσταση από την Λάρισα.
Ενας τέτοιος οικισμός απέχει 50 χιλιόμετρα από τη Λάρισα και δυο ρεματιές τον διασχίζουν είναι το Κόκκινο Νερό. Ο οικισμός που το Αιγαίο βρέχει τα ακρογιάλια του ,ο Κίσσαβος πίσω του υψώνεται και το προφυλάσσει από την αφόρητη ζέστη του Θεσσαλικού κάμπου τους καλοκαιρινούς μήνες ,το πράσινο που υπέροχα τυλίγει την περιοχή είναι ένας προορισμός που συνδυάζει αρμονικά θάλασσα και βουνό.
Είναι ιαματικός ,καλοκαιρινός παραθαλάσσιος και ενναλακτικός προορισμός.
Ο πρώτος που αναφέρεται στις θεραπευτικές ιδιότητες των πηγών του ήταν ο Λατίνος ιστορικός Πλιόνιος . Του αποδίδεται και η παρακάτω φράση «εάν κάποιος ρίξει στο σιντριβάνι των Ευρυμενών (αρχαία πόλη, η οποία βρισκόταν κοντά στο σημερινό Στόμιο).ένα χρυσό κόσμημα αυτό θα μετατραπεί σε πέτρα…». Το νερό του σιντριβανιού θα πρέπει να ήταν το σημερινό μεταλλικό Κόκκινο Νερό .
Το 1930 πριν τον πόλεμο ο εκδότης της εφημερίδας ”ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” ,έκτισε το πρώτο ξενοδοχείο στην παραλία του Κόκκινου νερού . Δέλεαρ ήταν οι ιαματική πηγή του Κόκκινου Νερού. Το νερό είναι καλό για τις στομαχικές διαταραχές ,πολλοί πήγαιναν και για λόγους προληπτικούς για την αντιμετώπιση της φυματίωσης. Εγινε προσπάθεια να εμφιαλωθεί το νερό και διατεθεί στο εμπόριο. Δεν ευδοκίμησε η προσπάθεια .
Για την ιστορία της εκμετάλλευσης της ιαματικής πηγής παραθέτουμε στοιχεία από το άρθρο της δημοσιογράφου «Ελευθερίας» Λένα Κισσάβου, που το δημοσίευσε πριν από μερικά χρόνια.
Οι πρώτες μαρτυρίες που μιλάνε για θαυματουργό νερό συναντώνται το 1842. Το 1900 ενδιαφέρθηκε να εμφιαλώσει το ιαματικό νερό μια αγγλική εταιρία, η οποία προέβη σε υδρομάστευση και κατασκευή εξέδρας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, που απαρτίζονταν από δύο τσιμεντένιες βάσεις που υπάρχουν μέχρι και σήμερα μπροστά από τα θερμά θαλάσσια λουτρά. Η εξέδρα χρησιμοποιήθηκε πιθανόν για τις θαλάσσιες μεταφορές του εμφιαλωμένου νερού και ήταν σν χρήσει μέχρι το 1935, όταν κατασκευάστηκε η εξέδρα από το ξενοδοχείο του Γ. Δημητρακόπουλου. Όπως φαίνεται όμως από τα στοιχεία, η εμφιάλωση αυτή δε διήρκησε πολύ και η αγγλική εταιρία αποχώρησε από την περιοχή.Η προσπάθεια του Λαρισαίου εκδότη ήταν η δεύτερη στη συνέχεια το 1930 και η τρίτη το 1950.
Η αιτία της αποτυχίας της εμφιάλωση ήταν η μεγάλη περιεκτικότητα σιδήρου. Κατά την εμφιάλωση τα ιχνοστοιχεία του σιδήρου καθόταν στην βάση του μπουκαλιού με αποτέλεσμα το νερό να υπολείπεται των θεραπευτικών ιδιοτήτων του.
Η μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο χρωμάτιζε την περιοχή με κόκκινο χρώμα και από εκεί προήλθε το όνομα του. Οι ευεργετικές ιαματικές του ιδιότητες ήταν ενεργές όταν το έπινε κάποιος μόνο από την πηγή.
Η παραλία Κόκκινο Νερό αποτελείται από δύο επιμέρους ακτές. Στη βόρεια πλευρά υπάρχει παραλία με βότσαλα μήκους σχεδόν μισού χιλιομέτρου και στην αντίθετη πλευρά μια παραλία με αμμουδιά μήκους 1 χλμ. Όμως και τα συμπλέγματα βράχων με τις βραχοσπηλιές δημιουργούν ένα ξεχωριστό τοπίο.
Στα Ανατολικά του Κισσάβου και πάνω από την Κόκκινου Νερού ,το φαράγγι της Καλυψούς δημιούργημα της φύσης με τρεις μικρούς καταρράκτες που καταλήγουν σε μικρές φυσικές πισίνες με κρύα νερά. Οι καταρράκτες της Καλυψούς, καταλήγουν στην θέση «Κολυμπήθρα»
