HomeΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Ailanthus altissima- Δέντρο του παραδείσου- Βρωμόδεντρο

Ailanthus altissima- Δέντρο του παραδείσου- Βρωμόδεντρο

Τον 18ο αιώνα στην Κίνα οι Ευρωπαίοι περιηγητές αντίκρισαν για πρώτη φορά το φυτό Ailanthus altissima. Εντυπωσιασμένοι από την εμφάνιση και την άνθισή του, τον πλούσιο ίσκιο του και την ταχύτατη ανάπτυξή του και ορμώμενοι από τη ρομαντική τους διάθεση απέναντι στην εξωτική Κίνα, το ονόμασαν “δέντρο του παραδείσου” και το έφεραν στην Ευρώπη για να στολίσει τα πεζοδρόμια των Ευρωπαϊκών πόλεων.

Είχαν παραβλέψει όμως ότι οι Κινέζοι το ονόμαζαν «βρωμόδεντρο», αφού τα αρσενικά του άνθη είναι εξαιρετικά δύσοσμα για να προσελκύουν μύγες για την επικονίαση. Το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί θεωρητικά εύκολα με την καλλιέργεια μόνο θηλυκών δένδρων και την καταστροφή των αρσενικών, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αδύνατον, αφού το δέντρο είναι πανίσχυρο: οι ρίζες του είναι τόσο δυνατές που πετούν νέους βλαστούς, ακόμα και αν κόψεις το φυτό από κάτω, μπορούν να σπάσουν πεζοδρόμια, αγωγούς ακόμα και θεμέλια σπιτιών ή να εκτοπίσουν κάθε άλλο φυτό στην περιοχή. Οι ελαφρείς καρποί του επίσης μπορούν να ταξιδέψουν σε μεγάλες αποστάσεις αυξάνοντας την εξάπλωσή του, ενώ το ίδιο έχει ελάχιστους φυσικούς εχθρούς.

Το βρωμόδεντρο τις τελευταίες δεκαετίες μετονομάστηκε εκ νέου σε “δέντρο του γκέτο”, καθώς πλέον συναντάται κυρίως σε φτωχογειτονιές, ερειπωμένα σπίτια και εγκαταλελειμμένα οικόπεδα. Στην Ελλάδα το δένδρο εξαπλώθηκε πιθανότατα από τον βασιλικό κήπο των Βαυαρών και πλέον το βρίσκεις παντού, αλλά κυρίως στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας.

Το βρωμόδεντρο είναι το “Δέντρο που μεγαλώνει στο Μπρούκλιν”, το μυθιστόρημα στο οποίο πρωταγωνιστεί η κόρη μεταναστών Φράνσι Νόλαν. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί τώρα στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού. Είναι το δέντρο που αντικρίζει κάθε μέρα μία σύγχρονη Φράνσι, η οποία σαν το Ailanthus altissima αγωνίζεται για να ανθίσει και να θεριέψει παρά τις προβλέψεις και τις προσπάθειες των περισσότερων.

[η πληροφορία και η ιστορία αλιευμένη από το εκπληκτικό βιβλίο του Γιάννη Μανέτα, «Περί φυτών αφηγήματα»]